Verder reden we, door het zuidoosten van Californië en zagen het landschap in de verte heel erg van kleur veranderen. Nu zijn de landschappen in Amerika sowieso vaak heel afwisselend, je gaat een heuvel of berg over en je bent in een compleet andere omgeving.
Maar dit was toch wel heel apart. De begroeiing werd minder en hield op een gegeven moment vrijwel helemaal op en reden we tussen zandduinen door.
De Sand Dunes in Californië, gevormd door de wind en het meegekomen zand van het vroegere Cahuilla-meer.
De duinen zijn ongeveer acht kilometer breed, 65 kilometer lang en bieden een uniek uitzicht. Er liep een weg naar een uitkijkpunt boven op een duin, waar we natuurlijk ook gingen kijken. Werkelijk prachtig en we waren er nog nooit geweest.
Na de duinen kwamen we in een groener gebied, dat heel apart aandeed na al dat zand.
De camping van die nacht was in Blythe, ook pal aan de Coloradorivier en heel anders dan we gewend waren. We kwamen de receptie binnen en werden begroet door twee lieve honden. Ja, er staat er eentje op de foto, de ander komt nog.
De meneer van de receptie had een geweldig blauw oog. Hij had in bed, vertelde hij aan iemand die daar ook was, op zijn gsm liggen kijken, die was uit zijn hand gegleden en op zijn oog gevallen, met dit resultaat dus. Geen idee hoe groot die gsm was, maar ik denk dat een ouderwetse telefoon dit nog niet had kunnen veroorzaken. Ik zag ook een wond aan zijn oor en probeerde positief te denken: de ziel, daar heeft hij vast een vlieg willen doodslaan met diezelfde gsm.
Het andere, zwarte, hondje droeg een prachtige roze strik. In de camper hadden we in een kastje onder de bank een bal gevonden, die, gezien de tandafdrukken, van een hond was geweest. Henrie heeft die aan de pup gegeven, die er meteen dol op was. Ze was daar gedumpt, vertelde de mevrouw van de camping. Vel over been, verwaarloosd en nog heel jong. Ze had het diertje in haar huis en hart opgenomen en het dametje zag er welvarend en gezond uit, pas vier maanden oud. Dieren dumpen, je zou die mensen toch gewoon mishandelen? Nou ja, dat zou ik graag doen. Ze was dol op haar vrouwtje en wilde in het golfkarretje naast haar overal mee naar toe. Ook toen het al donker was en het golfkarretje voorbij kwam, zag je het hondje in stille aanbidding naast haar vrouwtje zitten.
Er waren geen gewone staanplaatsen op de camping zoals je die doorgaans gewend bent. Het was eigenlijk een groot grasveld met een paar centrale kasten voor elektriciteit, waar je de camper op kon aansluiten.
Het was heerlijk weer en ideaal om te barbecueën. Een eind verderop, in een straatje van de camping waar campers en trailers permanent stonden, was of een feestje aan de gang of er was een clubhuis. De muziek stond redelijk hard en vanaf onze camper zagen we in de verte regelmatig mensen in het licht van de lantaarn waggelen. Laten we zeggen: onvast ter been. Na een poosje werd er luid meegezongen bij de diverse nummers en dat werd steeds valser. Het was wel grappig en ver genoeg uit onze buurt om er geen last van te hebben. Nog grappiger was dat, toen het gezang nog valser werd een hond begon mee te janken. Waarschijnlijk om te laten horen dat hij het beter kon, wat ook zo was.
De volgende dag reden we verder en onderweg aten we ergens iets, waar ik een bril vond toen we gingen betalen. Alweer, verzuchtte de serveerster, dat gebeurt nogal eens, en ze liet ons de vondsten naast de kassa zien. De scanner hoorde er natuurlijk niet bij, dit voor mensen met volledigheidsdrang.
We werden tijdens de rit weer getrakteerd op de mooiste vergezichten om te eindigen in Wikieup. Dat ligt een stuk hoger, zo’n 650 meter, en het was er niet echt warm. Als we die route verder zouden nemen, zouden we meer koud weer krijgen en daar hadden we niet zo’n zin in. Tijd om te kijken hoe we anders konden rijden. We schoven zo’n 135 mijl op en kwamen in de buurt van onze favoriete camping, dus tijd om even vrij te nemen. Ook hier komen de verkiezingen er aan en Trump blijkt nog heel veel aanhang te hebben, zoals aan veel huizen te zien is en de petjes met Trump erop die je kan kopen.
Oatman, waar het in het begin van onze vakantie zo’n noodweer was, was nu zonovergoten. Er waren veel meer burro’s aanwezig en sommige burrovrouwtjes stonden op knappen, die gingen heel binnenkort bevallen.
Diverse zaakjes waren al gesloten, in de zomer is in Oatman heel veel dicht, omdat het dan gewoon loeiheet is, zo’n 45 graden.
Het is altijd leuk om er rond te kijken en je voor te stellen hoe het vroeger was, toen het nog een echt mijnstadje was.
We slenterden naar de camper terug en onderweg naar de camping zagen we op diverse plekken burro’s op en naast de weg, waar iedereen voor stopte om foto’s te maken. Wij ook. Er liep een extra mooi dametje bij, heel donker van vacht en haar kleintje was een schatje om te zien.
Een ander dametje liep er ook en haar aanbiddelijke baby was nog jonger.
Het was weer heerlijk buiten zitten op de camping, maar ineens kwamen er twee brandweerwagens het terrein op. Ze reden rond en stopten in het volgende straatje. Ik besloot even te gaan kijken, want iets van brand had ik niet opgemerkt.
Er stonden een paar mensen en de mannen van de brandweer bij een oudere meneer, die op zijn rollator zat. Hij was erg bleek en zijn benen waren gezwollen, zoals je vaker ziet bij oudere mensen van wie het hart niet meer optimaal is. Bleek dat hij buiten was gevallen en niet meer overeind kon komen, een mevrouw had hem gevonden. Hij was een oorlogsveteraan, geen familie, niks. Iemand van de camping hield wel een oogje op hem en bracht zijn vuilnis weg enzo, maar verder dus behoorlijk eenzaam. Ver in de tachtig was hij, de veteraan die mocht vechten in oorlogen die niet van hem waren. Waar hij soldaten van de vijand, die hij niet kende, moest doden. In opdracht van mannen die elkaar haatten, maar elkaar niet doden. Daar hebben ze het volk voor, die hun het respect moeten geven dat ze niet verdienen met hun lafhartige gedrag. Ik vond het in- en intriest.
Eenzaamheid is sowieso een vreselijk iets dat je niemand gunt. Hij was al tijden bezig bleek om in een verzorgingstehuis terecht te kunnen, wachttijd: achttien maanden. Veteranen horen voorrang te krijgen. Ze waren bereid hun leven te geven en krijgen dit als dank. Er zijn bij ons figuren die niet militaire dienst in zijn gegaan want: ze wilden geen kanonnenvlees zijn. Vanwege al die mannen en vrouwen die wel kanonnenvlees waren en zo voor onze vrijheid zorgden, kunnen die lafhartige opmerkingen geplaatst worden. Waren al die mannen vrouwen er niet geweest, dan zouden ze die vrijheid niet hebben gehad. Maar daar wordt kennelijk niet over nagedacht en als normaal beschouwd. Kanonnenvlees? Nee, profiteurs van de inzet en opofferingen van anderen. We kunnen het ons beter wel realiseren dat wij onze vrijheid aan al die veteranen te danken hebben, die bereid waren daar alles voor te geven. Ook hun leven. Op deze camping wonen veel veteranen, allemaal mensen die het grootste respect verdienen.
De meneer werd meegenomen naar het ziekenhuis. De volgende dag ben ik voor vertrek nog even naar Stephanie van de receptie gegaan om te informeren naar Chuck, zoals die meneer heet. Ze wist dat hij nog in het ziekenhuis lag, maar omdat ze geen familie was kreeg ze geen verder informatie. Ik heb gevraagd me te mailen als ze meer weet.
De volgende camping lag aan Lake Mead, het grootste waterreservoir van Amerika dat water levert aan de staten Nevada, Californie en Arizona. Het waterniveau is de laatste tientallen jaren drastisch gedaald, dit jaar is het voor het eerst weer wat gestegen.
Ook nu ligt de camping aan het eind van een doodlopende weg, vlakbij het reservoir. Het waait en het is warm, tijd om naar buiten te verkassen en tot te laat buiten te zitten.
We kregen onmiddellijk gezelschap van vogeltjes en eendjes, aan wie we graag brood en ontbijtgranen offerden.
De eendjes wisten hoe de schaal water werkte en werden meteen geïmiteerd door de andere vogels.
De sterrenhemel was ongelooflijk. Door het gebrek aan strooilicht in de woestijn is de hemel bezaaid met sterren en ze lijken zo dichtbij, alsof je ze zo uit de lucht kunt plukken. Maar je moet de volgende dag weer verder, dus moet je op een gegeven moment de discipline opbrengen om naar binnen te gaan, hoe moeilijk het ook is…