De laatste dagen van de vakantie…

Het weer was en bleef geweldig, 31 graden, zwoele bries en ’s avonds de muggen. Nu moeten die mij doorgaans niet hebben, ik heb teveel alcohol in mijn bloed denk ik, en nemen ze Henrie te grazen. Nu was dat even wat anders. Op mijn linkerbeen zaten zeker 100 bultjes en met de rest op arm en hand telde Henrie er in totaal zo’n 130. Dat is veel en vrijwel allemaal aan mijn linkerkant. Gelukkig slik ik dagelijks vanwege allerlei allergieën antihistamine, dus had ik geen last van de jeuk. Maar anders had ik mijn vel denk ik uitgetrokken. Antimuggenspul gekocht en zodra het begon te schemeren en de muggen zich in slagorde opstelden om me te grazen te nemen, me op te tillen en elders leeg te zuigen, smeerde ik mezelf in. Dat hielp wel, al wisten die stinkbeesten elke nanomillimimeter te vinden die ik had overgeslagen. Maar het mocht de pret niet drukken, we hebben elke avond lang buiten kunnen zitten en genieten van de heerlijke avonden.

Zoals het hele eiland het stempel van Cesar Manrique heeft, geldt dat ook voor de cactustuin, met heel apart ‘uithangbord’ voor de deur.

De tuin heeft hij zo’n dertig jaar geleden ontworpen en cactussen geplant. Zijn tuinman stond toen ook zijn collectie af en daarna werden er exemplaren van over de hele wereld hier naar toe gebracht. Met als resultaat een unieke verzameling met cactussen uit Amerika, Mexico, Madagascar, Zuid-Afrika, … Ook hier is de invloed van de kunstenaar goed merkbaar, op de pleedeur om te beginnen.

We bewonderden en bekeken al die prachtige planten, die je bij ons in een potje stopt om ze daar te koesteren en die in hun natuurlijke habitat meters hoog worden. Zonder potje of meststoffen.

Een enkele cactus leek een lief gezichtje te hebben.

Een piepklein hagedisje schoot over het zwarte lavagrit en wilde wel even poseren.

We waren er ettelijke uren zoet en vertrokken weer, betreurend dat dit de laatste bezienswaardigheid was, want de volgende dag zouden we vertrekken.

Dus weer in het hotel begin je aarzelend wat spullen in je koffer te gooien, om al gauw op het terrasje te gaan zitten en te genieten van het heerlijke weer. Een poesje dat we al vaker hadden gezien, kwam langs met haar echtgenote van wie ze zwanger was. Ze zagen er allebei prima verzorgd uit en toen het dametje via een terrasje en een schuine wand naar boven stormde, ging eegalief onder een boom op haar liggen wachten.

Ze wilden wel wat brokjes, maar het overgrote deel van de zak had ik nog over. De dame die de kamers schoonmaakte was er de volgende ochtend zielsgelukkig mee, want ze had ook een katje. Na het eten nog een poos met oud-collega en vriendin zitten kletsen. Zo apart iemand vijftien jaar niet te zien en dan meerdere malen per dag en gezellig regelmatig uren kletsen. Zij hadden all-in geboekt, dus wij hoefden de drank niet te kopen op het terras bij het restaurant. Maar dan merk je dat de hoeveelheden rum die ingeschonken worden groter zijn dan je thuis gewend bent, hik.

Er waren veel meer dierenliefhebbers aanwezig natuurlijk, zoals een mevrouw die op de hoek van haar terrasje broodkruimeltjes legde, die werden opgesnoept door vogeltjes. Zoals dit tortelduiven echtpaar, dat na het snoepen kroelend bleef zitten in de schaduw van de boom ernaast.

De terugvlucht was vreselijk. Om te beginnen een kind dat al die tijd nutteloos zo hard heeft zitten krijsen, dat je zag dat andere mensen met kinderen moordneigingen kregen. Toen de bemanning langs kwam met plastic zakken voor rommeltjes, zei iemand: ‘Is dat niet om dat jong in te douwen?’ Maar het ergste was de stoel. Kijk, ik ben 1.81 lang en mijn lengte wordt voornamelijk gemaakt door de lengte van mijn benen. Op de stoel kon ik dus niet normaal zitten, ik zat letterlijk klem tussen mijn stoel en die voor me. Nu heb ik al heel wat uren in vliegtuigen doorgebracht, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt! Je kon een andere stoel krijgen, maar dan wel vet betalen. Dus TUI is een maatschappij om te vermijden. Op de heenreis hadden we betaald voor onze plaatsen, maar een aantal mensen met kinderen (weer die f**king kinderen) hadden te laat ingecheckt en omdat TUI wil dat ouders bij hun kinderen zitten, moeten anderen maar een andere stoel dan besproken krijgen. Ondanks dat er voor betaald is. Nu deze achterlijk krappe beenruimte dus, waardoor je geforceerd zit in een onnatuurlijke houding, die ervoor zorgde dat ik na de vlucht amper nog kon lopen en dat bedoel ik letterlijk. Dus hoor je TUI (spreek uit toewie) denk dan maar gauw: doewie, je kan de pest krijgen! Een armzalige afsluiting van een heerlijke week vakantie. Maar de gouden zon straalt nog steeds na in mijn hart, het zeewater was helder en heerlijk van temperatuur, de mensen waren vriendelijk, de paar katjes die we zagen er goed uit, we hadden een mooie, ruime kamer en de service van het hotel was perfect. Hier is het weer grauw en het is koud vergeleken bij de 31 graden daar. Maar daar trekken onze katten zich niks van aan, die vinden het heerlijk overdag weer naar buiten te mogen en zijn megablij dat we er weer zijn. Acht dagen, ze zijn voorbij gevlogen, zoals dat bij een goede vakantie hoort.

Dag Lanzarote, we hebben van je genoten!

Over een grot en een belangrijk kunstenaar

Persoonlijk hou ik het liever bij het bekijken van dingen boven de grond, maar Henrie wil kennelijk al wennen aan de, hopelijk nog verre, toekomst van het onder de grond moeten blijven, en bekijkt graag grotten. Niet dat hij zich dan kan voorbereiden, want als wij het tijdelijke met het eeuwige verwisselen, worden we gewoon opgestookt. Maar Cueva de Los Verdes is toch ook wel weer een bezichtiging waard.

Een groot deel van Lanzarote is gevormd door gestold lava en die lavastromen zorgden dus uiteindelijk voor Cueva de Los Verdes. Geen groene grot zoals de naam doet vermoeden, maar genoemd naar de familie die deze grot had en er woonde. Een perfecte bescherming tegen weerselementen en vijanden.

Deze grot heeft een traject van een kilometer dat je kan bezichtigen. Maar eigenlijk is hij is veel dieper, vijf kilometer, maar zover kan je niet komen. Steile trappetjes, lage doorgangen, gestolde lavastromen, overal ingenieus aangebrachte verlichting en op veel plekken zachte muziek. Nou ja, muziek, mij deed het in hoofdzaak denken aan wanhopig geroep van gekwelde zielen, die smeken om vergeving en vrijlating. Ook de muziek van de megaspannende film ‘The Shining’ kwam voorbij, of anders iets dat er heel sterk op leek.  Aan het einde van het traject was een zaal waar concerten worden gehouden. Een zaal met beperkte ruimte natuurlijk, maar door de vorm, boringen in de bovenkant en zijkant zou de akoestiek perfect zijn. Buiten de gekwelde zielen op de achtergrond kregen we niets te horen, maar we zijn zo ook in een grot in Australië geweest en snapten het helemaal. Verder gingen we en kwamen weer in een grote ruimte met een diepe, verlichte afgrond.

De gids zei dat we niet te dicht bij de rand met stenen moesten komen, wat iedereen probleemloos accepteerde en op veilige afstand bleef. Ze stak haar verhaal af, pakte een steen en zei: ‘Let nu goed op!’ en gooide de steen over de rand. In plaats van de klap uit de diepte volgde er een plons. Die afgrond was een perfecte weerspiegeling in kunstmatig aangelegd vijvertje, van slechte twintig centimeter diep. Maar het was een werkelijk prachtig optisch effect! Complimenten voor de persoon die dit heeft bedacht!

Op een andere plek in het bizarre lavalandschap, stond het huis van de bekende kunstenaar Cesar Manrique (1919-1992), dat hij zelf omvormde en renoveerde tot museumruimte.

Het huis is gebouwd op een een gestolde lavastroom van 30.000 vierkante meter, overblijfsel van de vulkaanuitbarstingen tussen 1730 en 1736. Deze zeer artistieke woning bevindt zich deels onder de grond, met op alle plekken lichtinval en zelfs een buitenzwembadje, waar Cesar zich omringde met kunst, veelal naakt vrouwelijk schoon en waar iedereen welkom was.

Cesar, hield niet van opgeplakte etiketjes. Zelf werd hij om schreven als kunstenaar, fotograaf, ecoloog, ontwerper en nog veel meer, iets waar hij zelf een hekel aan had. Hij zag zichzelf als individu en de benamingen vond hij verarmingen van de kunst. Ook zag hij de mensheid als een geheel, niet onderscheiden door landgrenzen, godsdiensten talen of vlaggen.

Hij maakte zich toen al zorgen over de schade aan de natuur, de zee en het milieu. Hij heeft zich ook keihard ingezet tegen de overbebouwing door hotels en appartementencomplexen, gericht op het massatoerisme.

Een uitspraak was: ‘Die fascistische bebouwing zou zelf Mussolini niet hebben toegestaan!’ Hij vond het absurd dat het eiland in snel tempo werd volgebouwd met hotelblokken, die alle zeezichten onmogelijk maakten. De enorme puinhoop die werd gecreëerd en de verspilling die het mooie Lanzarote vernielden. Dat als al die ellende was gerealiseerd het een onomkeerbaar proces was, veroorzaakt door beleggers en projectontwikkelaars die alleen geïnteresseerd waren in de miljoenen die het op zou leveren en hun reet afveegden aan de cultuur en het karakter van het eiland. Een groot protest van de bevolking tegen die plannen was het resultaat en er werd naar geluisterd.

In tegenstelling tot zoveel toeristenoorden, vind je hier geen massale hoogbouw voor de toeristen. Ook het gros van de woningen, ze zijn vrijwel allemaal wit, hebben groene, bruine of blauwe luiken en deuren. Hij heeft ervoor gezorgd dat de schoonheid van het eiland bewaard bleef. Veel gebouwen en projecten behoren tot zijn werken en zijn kunst en op diverse rotondes zie je enorme windsculpturen die door hem zijn gemaakt.

Hij heeft talloze prijzen gewonnen, ook op het gebied van ecologie. Hij zei: ‘Ik ben er niet bijzonder trots op, maar ben wel blij dat ik zo anderen bewuster heb kunnen maken.’ Een aparte man, Cesar en heel belangrijk voor Lanzarote. Op zijn 73^ste is hij omgekomen bij een verkeersongeval, vijftig meter van zijn woning vandaan. Een groot verlies van een groot man, die de toeristische verloedering uit puur geldbejag van zijn zo geliefde Lanzarote heeft weten te voorkomen.

We gingen richting uitgang waar we even op een bankje gingen zitten. Recht tegenover ons was een snackbarretje met een redelijk boos kijkende meneer. Even later kwam er een poesje miauwend binnengelopen, tegelijkertijd met een paar mensen die haar niet eens zagen. Ze liep weg en kwam een halve minuut later weer miauwend terug, keerde zich om en ging op het lage muurtje naast ons liggen. De meneer kwam naar buiten met een schoteltje waar van alles op lag: pasta, kaas, vis, ….

Het poesje begon meteen te eten, ze at niet alles op, een bewijs dat ze niet uitgehongerd was. Ze zag er ook goed uit. Daarna poetste ze zich en ging op het muurtje liggen en als ze naar die meneer keek sproeiden haar ogen liefde, ze was duidelijk dol op hem. Ik zei dat tegen hem en hij begon te stralen.

Hij vertelde dat ze als kitten aan was komen lopen en hij had zich daar over haar ontfermd, gezorgd dat ze gesteriliseerd werd en gaf haar eten. Zelf had hij twee honden en ik vermoed dat dat niet samen ging. Maar hij was duidelijk dol op haar en andersom al helemaal. Ik vertelde hem over de zak kattenvoer die ik in de auto had, waar ik amper iets van uit heb hoeven delen en of hij die wilde. Hij vroeg of het harde brokjes waren, inderdaad dus, nou, die lustte ze niet. Kan ik me voorstellen bij al dat lekkers dat ze elke dag van hem krijgt, haar dieet zal ze zelf wel aanvullen met muisje uit het vuistje.

Eind van de middag gingen we even naar de Spar een paar straten bij ons hotel vandaan, daar liep een Felix katje binnen. Die had ik op de eerste dag al gezien, zag er ook heel goed uit. Kopjes gevend aan alle stellingen ging hij weer naar buiten en haalde zijn neusje op voor de lekkere brokjes die ik voor hem neerlegde. Ja, niet gek, achterin de winkel was de slagerij waar hij ongetwijfeld heerlijke afsnijdsels van vleeswaren en vlees kreeg. Dan denk je ook: joh, brokjes, eet ze leuk zelf op… Maar wij lusten ze ook niet.

Rust, rust, nou een beetje dan…

Natuurlijk zijn we geen mensen om rustig bij een zwembad of op het strand te zitten, we willen ook dingen bekijken. Maar gisteren wilden we toch wel naar het strand, een strand dat omgeven is door enorme rotspartijen, waarschijnlijk oeroud, gestolde lava. Onderweg konden we ons vergapen aan prachtige vergezichten, met de door kunstenaar César Manrique beïnvloede laagbouw van witte woningen met groene kozijnen en luiken en de dorre omgeving met toch stoere, bloeiende planten. Terwijl de natuur zo in New Mexico of Arizona had kunnen zijn.

Je zag de rotsen met witte lijnen, grondlagen van een andere samenstelling, geperst en versteend door de miljoenen jaren heen.
Uiteindelijk kwamen we bij de afslag die naar de diverse stranden ging, een van de slechtste wegen die ik in mijn aardse bestaan heb meegemaakt. Alsof het om een totaal verlaten omgeving ging, waar het toch de moeite niet is om er wat aan te doen. In plaats daarvan rijden dagelijks honderden auto’s over deze verbindingsweg die kilometers lang is. Ik tuurde constant in de spiegels om te controleren of er geen onderdelen van de auto af vielen, maar het hield zich kranig en kwam helemaal compleet aan in Playa Papagayo.

Het was tobben en mikken om een parkeerplek te vinden, maar een meneer wuifde dat ze gingen vertrekken.

We moesten een stukje heuvel op, om naar het pad te gaan dat naar het strand van onze keuze lag. Er liepen donkere mannen rond met grote lakens. Henrie dacht nog dat hij daar zo stond om het te laten drogen, nou niet, hij maakte reclame en ging op het strand leuren met zijn waren. Op dezelfde manier als in de cafés bij ons in België gebeurt.

Het was druk, maar niet te. Het was gisteren een nationale Spaanse feestdag en er waren dan ook in hoofdzaak Spaanse gezinnen. De grillige torenhoge rotsen die het strand omgaven zorgden voor een aparte sfeer, in combinatie met de aparte kleur van het zand, dat meer oker was dan het lichtgele dat we gewend zijn.

Het zeewater is van de oceaan en zou dus veel kouder kunnen zijn dan van de Middellandse zee, maar dat viel alles mee. Het water was glashelder en zilverwitte visjes van zo’n vijftien centimeter lang en een zwarte stip op de staart, zwommen nieuwsgierig mee. Het was geweldig iedereen zo te zien genieten, kinderen die huiverend van spanning het water ingingen en op spillebeentjes rondrenden, volwassenen die genoten van de warmte en de zon. De branding die met een repeterend, slaapverwekkend ritme op het strand spoelde. Een griezelverhaal begon bij me op te komen, over een vrouw die door zelfmoord te plegen op een onverwachte, vreselijke manier wraak wilde nemen op haar tirannieke en sadistische echtgenoot. Maar ik besloot dat ik hier voor de rust ben gekomen en stuurde de vrouw terug om een stabiele minnaar te zoeken, die haar wel verdiende.

Toen we voldoende verbrand en suf waren, vertrokken we weer. Die supersteile helling op met stenen als versteende koeienvlaaien, om daarna nog even terug te kijken naar dat kleine strand dat zoveel rust gaf.

Vandaag besloten we naar Puerto del Carmen te gaan, oorspronkelijk een vissersdorpje, maar dat uitgroeide tot een toeristengebeuren. In een parkeergarage redelijk centraal konden we de auto kwijt en op de betaalautomaat zag ik dat je alleen contant kon betalen. Niet met je bankkaart, dus. We zagen een communicatiemiddel buiten, dat bij ons alleen nog maar in oude films te zien is en hier kennelijk nog volop in gebruik.

We kwamen langs een Chinese winkel en dan verwacht je nog naïef ook Sienese handel te zien. Maar in plaats daarvan zagen we een ongelooflijke hoeveelheid goedbedoelde teringzooi, die toeristen kopen en waarvan ze later denken: wat moet ik er eigenlijk mee? Of nog erger: meenemen voor de familie en vrienden thuis en elke keer als ze op bezoek komen, kijken of de prullaria er nog wel staat te pronken. Zo’n assortiment waarvan je weet: al mag je voor vijftig euro gratis dingen uitzoeken, je nog met lege handen buiten komt. Ik werd er hoofdzakelijk zenuwachtig van, maar het was te vroeg voor drank dus wandelden we verder.

Onderweg zag ik een heel originele manier om jouw koffer een uniek uiterlijk te geven, voor als je die op de rolbanden op het vliegveld wilt laten opvallen

Verder liepen we, langs talloze vreettenten waar medewerkers voor het terras je nog net niet aan je oor mee naar binnen trokken, naar de haven. Het is bizar hoeveel bars en restaurants we zagen en dan met name Ierse en Engelse, waar je naar het voetbal kon kijken, heel veel cocktails drinken, een Engels ontbijt nuttigen of een Sunday dinner. Een van de bars bleek een nieuwe versie van Heineken  te serveren, het kan ook een kolossale spelfout zijn geweest.

Nu moet me toch even wat van het hart. Het valt me vaak op als we in Europa op vakantie zijn in een warm land, dat bergen mannen met ontbloot bovenlijf op straat lopen. Trots hun kwabben, bierbuiken en verkleurde tatoeages tonend. Een korte broek waar alles overheen lubbert of een te strakke lange broek dat alles nog meer laat puilen, het ziet er vreselijk uit. Maarrrr als een vrouw zoiets doet, nee, dat is aanstootgevend, dat is een slet, die mag je lastigvallen, naroepen, bekeuringen waarschijnlijk vanwege aanstootgevend gedrag,  etc etc. Maar je speklijf opdringen aan iemands blik mag wel, terwijl er doorgaans niet veel moois te zien is, integendeel. Vaak bezitten die mannen een lijf dat een regelrechte remedie tegen de liefde is.

Verder gingen we, bekeken en bewonderden en haalden uiteindelijk de auto weer op en gingen richting het hotel, met het voornemen even ergens te gaan lunchen. De boulevard, waar we gelukkig niet ver vandaan vertoeven, is kilometers lang en ik wist niet dat het mogelijk was om zoveel toeristische zooiwinkeltjes bij elkaar te krijgen en nog meer restaurants en Engelse kroegen. Geen Nederlandse, Duitse, Spaanse of weet ik veel wat, alleen Engelse met Engelse maaltijden en de mogelijkheid veel cocktails te drinken en voetbal te kijken, als kennelijke afwisseling.

We gingen een Chinees restaurant binnen waar we verrassend goed hebben gegeten. Na al die uithangborden van Engelse maaltijden, hamburgers, pizza’s en pasta’s was mijn trek vergaan.

Onze buik ophoudend zijn we teruggestrompeld naar de auto en naar het hotel gereden. Waar we straks vanaf 20:00 weer moeten gaan genieten van een goed buffet, zo is er altijd wat…

Lanzarote, we zijn er!

We mochten eindelijk weer eens wat ondernemen 

Voorjaar 2019 was onze laatste vakantie, de volgende stond voor april vorig jaar gepland, maar ik hoef jullie niet te vertellen wat er toen gebeurde. Dus dan ga je niet, maar nu mocht het weer en deden we hetzelfde als zovele andere mensen: we boekten een, korte, vakantie.
De zomer van 2021 schijnt de natste te zijn geweest sinds 1833, dus wil je wat droogte. De afgelopen weken waren geweldig, maar zodra de zon maar een beetje onderging werd het ook meteen klam en kil. Een warm land lag dus voor de hand, maar welk? We besloten tot Lanzarote, een Spaans eiland ter hoogte van Marokko.

Zaterdag gooiden we alles in onze koffers, bijgestaan door Thijsje, Sammie en Aagje. Billy vond het verraderswerk en wilde er niks mee te maken hebben.

• 

• 

Zondag 10 oktober vertrokken we om 09:30 richting Schiphol, het papierwerk van tevoren was meer dan bizar en een maand Amerika is een fluitje van een cent hierbij vergeleken. We wisten al dat het heel druk was met de boekingen, dus we waren er nog een beetje vroeg bij. We boekten stoelen en betaalden ervoor, geen hoog bedrag, maar als je dan twee dagen van tevoren het bericht krijgt dat TUI in zijn onwijsheid heeft besloten je niet naast, maar achter elkaar te laten zitten, komen bij al meteen stoomwolkjes uit mijn oren. De reden: mensen met kinderen hadden te laat ingecheckt en volgens TUI moeten ouders bij hun kinderen zitten. Goed, ‘kindvriendelijke’ mensen als we zijn was dat instant irritatie.

Afijn, we vertrokken, lieten de auto achter bij de Park & Fly, een andere dan normaal want door heel het coronagebeuren die bergen ellende heeft veroorzaakt, en dan bedoel ik nu op zakelijk gebied, was de ‘onze’ failliet. Deze is net zo goed met prima service en al het personeel van het andere bedrijf werkte nu hier.

We zijn vaak op Schiphol geweest, heel vaak, maar zo druk hebben we het nog niet gezien, iedereen greep de kans om even weg te mogen. Er was een nieuw systeem om je bagage in te checken. Je zet je koffer op een stukje lopende band, je print je bagagelabel uit, bevestigt het om het handvat van je koffer, drukt op weer een knop, dan komt er een soort hek overheen, vergelijk het met het scherm als je je brood snijdt in de supermarkt, en hoppa, dag koffer. Toen mochten we een mega-eind lopen naar de vertrekhal. Ik dacht eerst nog dat we lopend naar Lanzarote moesten, maar na zestien kilometer of meer kwamen we bij de security. Daar moesten ons nog net niet helemaal ontkleden, dde vullingen uit onze kiezen verwijderen en mochten we verder.

We aten nog wat, kochten een paar dingetjes en gingen aan boord. Wij en driemiljoen kleine kinderen. Jullie weten dat ik me al vaker heb afgevraagd waarom mensen met die heel kleine kinderen zo nodig ergens naar toe moeten en dan bedoel ik op een vliegtuig. Die kinderen hebben er niks aan, aan heel die vakantie niet, die realiseren zich het niet eens.

Voor ons zat een mevrouw met twee dochtertjes, ik schatte ze drie en vijf ofzo. Die snappen dat ze iets leuks gaan doen en die hebben we dan ook niet gehoord en dat gold voor meer kleine kinderen. Maar die hele kleintjes! Lawaai om hun heen, ze zijn doodmoe, de druk op hun oortjes bij het opstijgen en absoluut te jong. Ik zweer je dat ik er eentje zag waar de navelstreng over de grond sleepte en hij/zij had nog een stuk placenta op het voorhoofd. Dat is voor mij het idee: ‘Ja, ik heb er wel eentje, maar joh, ik ontzeg me toch echt niks! Hij/zij mag het hele vliegtuig bij elkaar krijsen, iedereen wakker houden, dat ze het uitzoeken!’ Zoals eentje die krijste met het geluid en het volume van een versleten cirkelzaag, die helemaal verroest is en door een boomstam gaat met spijkers. Lang leve onze oordopjes!

Twee rijen voor ons zat een ventje met zijn ouders, ik schatte hem nog geen jaar oud. We hebben totaal geen last van het ventje gehad, alleen was het nogal een onsmakelijk gezicht om te zien hoe hij op de stoel stond en constant de bovenkant afsabbelde. Zijn moeder haalde een keer een doekje langs die rand om de meterslange slierten kwijl af te vegen.

Met een uur vertraging vertrokken we, redenen: in het ruim was een papegaai ontsnapt die gevangen moest worden, jaja, en iemand had kennelijk aangegeven dat hij lithiumbatterijen in de koffer had. Dat mag niet en die koffer moest opgezocht worden, batterijen eruit, koffer weer het vliegtuig in en dan wachten op toestemming om te mogen vertrekken.

We landden, hebben de auto gehaald, een Opel Corsa, gloednieuw met alle moderne gadgets die ik maar kan verzinnen en een automaat. Ik reed, zoals altijd, zodat Henrie kon navigeren. Een stop bij een supermarkt voor wat biertjes, rum, suikervrije limonade en naar het hotel. Trouwens, een liter rum kost hier 6,15, en een liter benzine 1,13, al hoef je die laatste niet te consumeren, maar de auto drinkt het wel graag.

We hebben alles neergegooid in onze, mooie en ruime kamer en zijn naar beneden gesneld om aan te schuiven bij het buffet. We kwamen de lift uit en de eerste die ik daar zag was een oud-collega met wie ik veel lol heb gehad. We ‘zitten’ op elkaars facebook, maar hebben elkaar verder in geen vijftien jaar gezien. Bleek dat hij me op Schiphol al had gezien, waar ik, zonder bril op, die zestien kilometer verbeten liep. Superleuk natuurlijk!d
Na het eten was het nog lekker nagenieten op ons terrasje. De foto waar ik over de ballustrade keek geeft een vertekend beeld van de werkelijkheid, a dirty mind…

Vandaag zijn we naar National Park Timanfaya geweest. Een vulkanisch gebied met een heel zwarte, ongelooflijk grillige omgeving van gestold lava. We kwamen langs een karavaan kamelen waar je een tocht op kon maken.

Heel apart om te zien, maar ik hou niet van toeristische attracties waar dieren bij betrokken zijn. Ook niet als het kamelen zijn, die al eeuwen voor transport gebruikt worden.

Bij het hoogste uitkijkpunt waren een aantal gaten in de grond, waar iemand van het park water ingooide om de mensen te vermaken. Als een geiser kwam dat er dan weer uitspoten, wat ah’s en oh’s ontlokte. In een groter gat werd hooi gegooid wat dan meteen verbrandde.

Met de beelden van La Palma in je achterhoofd was dat toch wel heel apart. Maar een prachtige omgeving, zonder meer.

Toen we rum en bier gingen halen, kocht ik meteen een zak kattenvoer, met Griekenland in het achterhoofd waar het barst van de hongerige, magere katjes. Tot zover heb ik er maar twee gezien: een goed verzorgde, die voor een winkel zat en, tot mijn ellende, een doodgereden katje. Midden in een dorpje, gezichtje aan gruizels, al helemaal opgeblazen en vliegen erop. Mist dan niemand zo’n beestje? Vreselijk vind ik dat.

We hebben nog een eindje rondgereden, waarschijnlijk tot grote ergernis van andere automobilisten, want de snelheden wisselen hier bijna elke honderd meter. Dan weer 60, dan weer 40, overgaand naar 90 en overal mededelingen dat er radarcontrole is, terwijl je de helft van de keren niet eens weet hoe hard je mag.

Het weer is heerlijk, warm met een zalig briesje. Vandaag wat bewolking, wat niet erg was, want kwam de zon door dan was het meteen warm en deed het licht pijn aan je ogen, zo weinig zijn we nog gewend na deze zomer. Oftewel: de eerste dag was heerlijk en redelijk rustig, want we merken dat we behoorlijk gesloopt zijn.

Vanochtend zag een lief tortelduifje me en zocht contact. Dus net toen ik op ons terrasje ging zitten, kwam hij/zij lief bij me zitten.

Werd ik net nog gebeld door iemand in verband met een persmoment morgen, ik zei dat ik op Lanzarote ben. De verbinding was niet zo goed en hij dacht waarschijnlijk dat ik hem verrot schold. Lazer op ofzo zal hij misschien hebben verstaan. Maar ik kreeg nog de kans het uit te leggen…