We verlieten New Orleans en gingen op weg naar iets dat Henrie had uitgezocht: een plantage. Deze was een uur rijden verderop en heet Oak Alley.
De route er naar toe leidde ons weer door ondoordringbare bossen. Je zag het water aan weerskanten van de weg heel hoog staan en er stonden overal witte reigers te vissen. Diverse met jong, die moet dan leren hoe het moet.
Oak Alley is een prachtig huis gebouwd in 1839 en de eiken die langs de vroegere oprit staan, zijn driehonderd jaar oud.
Ze worden vertroeteld en beschut, die eiken, ze horen bij de levende geschiedenis van dit land. De toenmalige eigenaar, ik ben zijn naam even kwijt, kocht dit geheel inclusief plantage en 57 slaven. Hij was 34 en kwam uit een rijke familie, net als zijn 18-jarige bruid. Zij kwam uit New Orleans en was gek op die stad en daar hadden ze ook een huis, waar zij veel tijd doorbracht. Ze kregen zes kinderen, waar er maar drie van in leven bleven.
Egoïstisch als iemand van die leeftijd kan zijn, ging ze steeds vaker met de kinderen naar New Orleans. Haar man die al een zwakke gezondheid had, kon hier niet tegen en legde op achtenveertigjarige leeftijd het loodje. Zijn weduwe kon niet met geld omgaan, noch werd ze gehinderd door enige zakelijke kennis en bracht daarmee het landgoed op de rand van de afgrond. Dit in een notendop.
De boel werd verkocht en de diverse eigenaars nadien lieten niet veel van de oorspronkelijke pracht en praal over. De laatste eigenaars hebben de boel zoveel mogelijk gerestaureerd, maar helaas was al het oorspronkelijke bezit qua roerende goederen geveild.
Maar het ziet er nog steeds mooi uit!
De mensen die je te woord staan en rondleidingen geven, zijn in stijl gekleed.
Achter het huis waren kleine huisjes waar de slaven woonden en er hing ook een prijslijst wat deze mensen moesten kosten. Ondanks dat we allemaal weten over het houden van slaven, blijf ik het ongelooflijk vinden dat je mensen zomaar kon kopen of verkopen.
We hebben er nog een poos rondgelopen en vooral die bomen, daar kregen we geen genoeg van.
Natuurlijk kon ik het niet laten om een foto te maken van iemand die mogelijk een te grote BMI had.
Er stonden een paar prachtige oude auto’s, twee Fords, eentje uit 1928 en eentje uit 1929. Al kan ik er een jaartje naast zitten. Je mocht daar natuurlijk niet bij komen, er stond een hek voor.
Maar daar had een schattig katje lak aan.
De hanger aan haar halsbandje verklapte dat ze Alley heet, naar Oak Alley natuurlijk en ze was net zo schattig en leuk als je van zo’n stinkbeestje mag verwachten. Natuurlijk vreselijk nieuwsgierig, want ze wrong zich in allerlei bochten om het kastje in te komen waar de stopcontacten zaten voor het opladen van twee golfkarretjes.
Tegen twee mensen van de staf zei ik nog: I like your cat.
Hun watte, hun cat, hun watte? Waarschijnlijk zei ik cat te Engels, want uiteindelijk zei ik: Miauw, met een aaiend gebaar. Aaaah, hun kejet. Zucht.
Ondertussen hoest en blaf ik nog en het wordt niet minder. En er gaat geen vijf minuten voorbij zonder hoestbui die zo erg is, dat ik nog net niet over mijn nek ga.
De apotheker bij Wal Mart, om maar een zaak te noemen, vroeg of ik ooit astmatische bronchitis heb gehad. Nou, gehad, ik heb het, chronisch.
Ah, nou, dan moest ik voorlopig alle hoop maar laten varen. Er zit hier iets in de lucht dat heel veel mensen ziek maakt en helemaal als je al longpatiënt bent. Zijn dochter had het ook en bleef hoesten. Hij had haar al van alles laten nemen wat hij in zijn apotheek had, niets hielp. Uiteindelijk is ze naar een kliniek gegaan, waar ze twee injecties kreeg en voorschriften voor vijf verschillende medicijnen en ze hoest nog steeds.
Lap, heb ik weer. Hij zei: ik heb het adres van een kleine kliniek waar je zo naar toe kunt, maar ja, heel eerlijk gezegd geef ik je weinig hoop. Het is een reactie op wat nu rond dwarrelt.
Maar hij had er wel goede hoop op dat als we in Texas komen, de klachten rap af zullen nemen. Nou, weten we dat ook weer.
In dit vochtige gebied barst het natuurlijk ook van allerlei vliegend gepeupel. Henrie telde gisteren vijfenveertig muggenbulten en zelfs ik heb er een stuk of vijftien. Terwijl muggen mij doorgaans niet eens lekker vinden! En zo is er altijd wat…
De 2 belgen Amerika Reizen blog 
Hallo Henrie en Laureen
Deze keer zijn jullie vertrokken vanaf de oostkust, en nu een kijkje in het zuiden. Mmm, daar heb ik wel eens van gedroomd….Misschien komt het er ooit nog van, anders moet ik het doen met jullie verhalen en die zijn ook bepaald niet slecht. Maar wat ik dus eigenlijk bedoel is: heel bijzonder dat jullie daar zijn en wat je allemaal beleeft en bekijkt. Geniet ervan, enne jaloers? Ikke? Welnee. Nou vooruit, een beetje dan…..Maar via jullie verhalen en foto’s geniet ik ook een beetje mee. Dank daarvoor en veel plezier.
Hallo ! Hopelijk ben je je Autan niet vergeten ? En de ‘after bite’?? Inderdaad prachtige eiken en een mooi landgoed ! Veel plezier nog ! xx Ros
As usual I am enjoying your travel stories from America. Beautiful home and gorgeous oak trees. Well chosen Henrie this venue, thanks. I am pleased you are having a great time again and the cat family are well looked after, happy and all is running smoothly at home. Much love from Bep xoox