Big Bend is een groot natuurpark in Texas. De afmetingen zijn ongeveer 30 bij 40 mijl in een diamantvorm, wat neerkomt op 3250 vierkante kilometer. Het is een prachtige en woeste omgeving en gortdroog. Sowieso kent dit deel van Texas al twee jaar ongekende droogte, dus dat is dubbelop. Maar het is ongelooflijk dat er toch nog zoveel leven mogelijk is in zo’n omgeving.
We vertrokken vroeg, want je bent er wel even zoet.
Bij Boquillas Canyon Overlook zagen we de Rio Grande kronkelen. Deze rivier is de natuurlijke grens tussen Amerika en Mexico. Op sommige punten is hij zo smal, dat je zou denken dat de Mexicanen pootje badend over kunnen steken.
Op de diverse rotsen bij dit uitkijkpunt lagen armbandjes, snuisterijtjes en wandelstokken. Bij iedere rots stond een pot met een briefje erbij waarop de prijzen stonden en de mededeling dat je met je aankopen kinderen steunde om naar school te kunnen gaan.
Er was niemand te zien, het ging geheel op basis van vertrouwen.
Verder reden we en vergaapten ons aan de grillige vormen van de rotsen.
Een Jackrabbit, een woestijnkonijn met opmerkelijk grote oren, was zo vriendelijk te poseren. Al deed hij dat wel met zeer grote achterdocht. Die grote oren hebben ze niet alleen om goed te kunnen horen, maar ook om af te kunnen koelen.
Buiten hagedissen en vogels en dit konijn dus, zie je overdag weinig leven in zo’n omgeving. De woestijngrond kan overdag meer dan zestig graden worden. Het leven speelt zich dus vooral ’s nachts af: konijnen, muizen, uilen, slangen en nog meer dieren die overdag schuilen voor de hitte.
Op een gegeven moment zagen we in de verte een canyon, dat zou het eindpunt van de route in Big Bend zijn.
In de woestijn zie je altijd de prachtigste kleuren, die duiden op metalen of mineralen in de grond.
Maar ook bijvoorbeeld rode schijfcactussen. Schijfcactussen noemen ze hier trouwens Prickly pears en je kunt er jam van kopen.
De woeste omgeving belooft niks goeds voor onervaren trekkers. Je ziet bij wandelpaden, die kilometers lang zijn, dan ook altijd borden met aanwijzingen. Zoals: genoeg water meenemen, hoofdbedekking, jezelf beschermen tegen de zon. En met water bedoelen ze geen flesje van een halve liter, maar minstens twee liter. Persoonlijk lijkt me dat laatste niet eens genoeg: dat drink ik hier al op een gewone dag in de camper, gewoon omdat het hier zo droog is. Maar je plast niet uit wat er in gaat, je zweet het ongemerkt weer uit.
De luchtvochtigheid in Big Ben was 9%, waar die bij ons in Europa al gauw 60% of meer is.
Zo goed als de dieren weten te overleven in de woestijn, zo wreed zijn de autowielen die dat unieke leven vermorzelen. Dit tot groot genoegen van de gieren.
We reden weer verder langs de Rio Grande die hier heel troebel was.
Aan de overkant stond een Mexicaanse koe haar dorst te lessen. Ze hadden daar een soort fuik gemaakt en je ziet aan de sporen dat haar zussen daar braaf gaan drinken. Zij niet, dat was een dwarse dus.
De rotsen hadden soms merkwaardige vormen. Zien jullie hier ook het aapje in?
Uiteindelijk bereikten we de Santa Elena Canyon die we uit de verte al hadden mogen bewonderen. Prachtig tekende die zich scherp af tegen de felblauwe lucht en gezapig stroomde de rivier er doorheen.
De Santa Elena Canyon is het eindpunt van de Ross Maxwell Scenic Drive en dan rijd je weer terug naar de doorgaande weg door het park. Je kunt dan alles opnieuw gaan bekijken of verder gaan het park uit. Wij gingen verder richting Alpine.
De omgeving was prachtig, maar werd allengs vlakker en begon Texas steeds meer op zichzelf te lijken.
De camping van deze nacht is in Fort Davis, Overland Trail Campground and RV Park. Een aantal jaren geleden waren we ook in Fort Davis, maar dan niet op deze camping.
De eigenaar is David, een Canadees en een bijzonder vriendelijke man, die bij de Amerikaanse luchtmacht had gezeten. Toen hij nog een jongen was, hadden ze in Canada Nederlandse buren: familie Van Dijk. Daar had hij zulke mooie verhalen gehoord over Nederland, dat hij er heel graag naar toe wilde.
Die kans kwam toen hij als militair in Nederland gestationeerd werd, in Volkel. Hij ontmoette daar op zijn eerste dag tijdens een wandeling iemand die zijn allerbeste vriend zou worden en tot op vandaag nog steeds is. Hij vond Nederland geweldig en kocht in Lieshout een woning met een heleboel grond. Dat verhuurde hij aan iemand, nu meer dan twintig jaar geleden, die Siberische husky’s fokte en dat nu nog doet.
We stonden zeker twee uur over van alles met hem te praten en mochten toen de camper parkeren.
David liet Henrie nog de diverse trailers en campers zien die hij had als hobby en kwam ook bij ons nog even binnen kijken. Hij wilde wel een zelfgemaakte Bailey en nog een paar lekkernijen en bleef uiteindelijk heel de avond zitten.
En dat was helemaal niet erg. Een welbespraakte, sympathieke man van 71 die er onbehoorlijk jong uitzag, met een zeer brede algemene kennis en veel levenservaring. Oftwel: het was een toffe avond in tof gezelschap!
De 2 belgen Amerika Reizen blog 