Bryce Canyon

Er zijn plekken in Amerika waarvan je weet dat het er druk kan worden. Plekken die door de halve wereld gezien willen worden. Zoals de Grand Canyon natuurlijk, maar ook Bryce Canyon.
Reden om maar weer eens om vijf uur op te staan en om kwart voor zes het park binnen te rijden. En koud! Bryce Canyon ligt hoog (2700m), het had er dus ongetwijfeld gevroren die nacht en om de kou te benadrukken, stond er een stevige bries, die overal doorheen ging.
Het begon al vaag licht te worden. Aan de ene kant had je de volle maan, aan de andere kant de zon die qua kleur steeds meer aan warmte won. Niet aan temperatuur, dat duurde nog wel wat uren.

De weg door Bryce Canyon is een doodlopende weg van zeventien mijl lang, zo’n zevenentwintig kilometer, met op allerlei plekken uitkijkpunten. We hadden besloten meteen naar het eind te rijden en vanaf daar alle uitkijkpunten te doen.
Er was nog niemand te zien, een paar herten, meer niet. Bij één punt stond een meneer met een camera. Het was het punt waar wij stopten om foto’s van de zonsopgang te nemen, al was het nog niet het eindpunt. Waar die meneer foto’s van maakte is me niet duidelijk: hij keek niet naar de zonsopgang.

Bryce Canyon is een werkelijk prachtige omgeving met overal rijen grillige pilaren. Gevormd door honderdduizenden jaren wind, water en kou. Je ziet er allerlei vormen in.

Iemand van de Paiute stam, Indiaan Dick vertelde ooit: “Voor dat hier Indianen woonden, woonden hier de Legend people. Ze leefden hier in allerlei soorten: hagedissen, vogels, dieren en ze hadden de kracht mensen van zichzelf te maken.
Maar ze waren slecht, daarom veranderde de Coyote God Sinawava ze in rots. En zo zie je ze nu ook: zittend, staand, elkaar vasthoudend. Nog steeds beschilderd in de kleuren die ze hadden toen ze in rots veranderd werden.”
En het lijken ook allemaal mensen die naar een bepaald punt kijken. Hoe de God Sinawava dat deed weet ik niet, maar ik ken ook wel wat mensen bij wie ik dat zou willen doen.

Bij een uitkijkpunt stopte in die stille, vroege ochtend een auto. Een meneer kwam luidop mompelend aangerend, nam nog steeds mompelend een foto en rende mompelend, weer terug en reed weg. Hij leek op Dustin Hoffman, maar dan met bril.

Naarmate de ochtend vorderde, werd het steeds drukker. Wat je hier heel veel ziet zijn Aziaten, ik noem ze voor het gemak Sienezen, maar dat zijn het natuurlijk niet allemaal. Ze vallen door bepaalde dingen nogal sterk op. Om te beginnen door hun talent constant in de weg te lopen. Je kan er niet langs, je kan geen foto maken want ze vormen een muur en zijn niet tevreden voor ze vijftig foto’s van elkaar gemaakt hebben. Ze zijn zeer luidruchtig en klinken als als een groep fietsen waarvan de wielen aanlopen. Ze hebben een grote voorliefde voor mondkapjes.
Op de foto willen ze altijd met hun vingers in het peace teken of op de rug genomen met gespreide armen. De jongere mannen willen doorgaans gefotografeerd worden terwijl ze omhoog springen met hun benen in spreidstand.
Of ze komen met een auto en stoppen op een onmogelijke plek, zoals de uitrijdplek van een parkeerplaats en dat zijn doorgaans jongeren. Dan laten ze alle portiers openstaan, zodat ze hun slechte smaak voor muziek keihard kenbaar maken. Werpen een blik op wat het ook moge zijn, zoals wij kijken of het water onder de aardappels kookt, rennen weer terug en rijden weg. In een heel zeldzaam geval maken ze ook nog een foto van elkaar.
Ik kan het me verbeelden, maar het komt op me over dat iedereen opgelucht ademhaalt als heel de handel weer in de touringcar is geprakt. Zodat er van de rust en het uitzicht genoten kan worden, want anders een pure onmogelijkheid is.

Het zonlicht werd ondertussen warmer en helderder en je zag de canyons veranderen en meer prijsgeven. Bryce Canyon is ongelooflijk prachtig en apart. Of er nu sneeuw ligt of bloedheet is: heel het gedetailleerde landschap zorgt ervoor dat je blijft kijken en wijzen.

Een grondeekhoorn genoot op een rots boven duizelingwekkende hoogte van de vroege ochtendzon op zijn lieve jasje te genieten.

Bij het laatste uitzichtpunt vonden we nog een parkeerplaats voor de camper. De rest stond bomvol. We hebben rondgekeken, gewezen en genoten.

We kwamen terug bij ons huis op wielen en vonden een enorme sticker op de zijruit. Een waarschuwing, want we mochten daar niet parkeren, inclusief een verhaal waar we niks mee konden.

We zouden na dit uitkijkpunt het park uitrijden en gingen even langs het visitor center bij de uitgang, die ook ingang is. Ook hier was het sterrevus druk. Ik bleef in de camper en Henrie ging naar binnen. Van tevoren had hij een foto gemaakt van de plek waar we stonden. Nu komt het, over slechte communicatie gesproken!
Het blijkt dat je sinds 2015 vanaf 24 april tot 30 september NIET meer naar bepaalde uitkijkpunten mag met een camper die langer is dan 25 voet (7,5 meter).
Je krijgt een kaartje met die informatie als je het park inrijdt, maar die ingangen zijn voor zes uur ’s morgens niet bemand. Wordt het ergens anders aangegeven? Welnee, dat moet je maar ruiken of snappen of ben je soms achterlijk ofzo dat je dat niet weet?
Henrie meldde dat wij al voor zessen het park waren binnengereden. Waarop de man geil lachend ons even de toegangsprijs van dertig dollar wilde aanrekenen. Maar hij had buiten de jaarpas gerekend, die wij van een lieve vriend hadden gekregen die in oktober in Amerika was. Dan kun je alle national parken in, zonder verder te moeten betalen.
Maar dit was werkelijk heel slecht en onprofessioneel. Op dit soort plekken waar jaarlijks miljoenen mensen komen, mag je je beter organiseren!

We vertrokken en besloten onderweg ergens iets te eten. In het gehucht Panguitch was een fastfood restaurant dat Henries naam droeg. Volgens hem zou er dan wel haute cuisine worden geserveerd, maar gelukkig was die zaak dicht.

Een eindje verderop zat een zaak die er heel erg retro uitzag en we besloten daar wat dollars uit te geven. Tot mijn geluk serveerden ze ook mijn favoriete French Dip. We wachtten en we wachtten en we wachtten en besloten maar een dutje te gaan doen tot de boel geserveerd werd. Af en toe verwijderden we wat spinnenwebben van onze armen en keken nog eens rond.
Waar Henrie en ik met elkaar praatten, communiceerde de andere mensen op een modernere manier, maar kennelijk niet graag met elkaar.

De meneer die onze bestelling had genomen, kwam zijn excuses maken: de kok was die dag nieuw begonnen en wist alles nog niet zo goed te vinden. Om het goed te maken zouden we als dessert gratis een bol ijs krijgen.
Na een uur (!) kwam het eten. Het was goed, het was zelfs prima, ik kan er niets van zeggen. Het ijs ook, alleen nam het maaltje wel een enorme hap uit onze middag. Hadden wij weer…

De camping had een vuurput, dus ook nu kon Henrie zijn pyromane neigingen botvieren en een fikkie stoken. Het werd weer koud die avond, niet zo erg als eergisteren, maar koud genoeg.

De camping ligt vlakbij ons volgende reisdoel. Even rondkijken? De coordinaten hier zijn N37.23588 W112.85530