Wat een bevalling was de reis weer! Vakantie is geweldig, maar de reis er naartoe…
Maandagochtend stonden we om even na vieren ’s morgens op. Later dan gepland (tegen zessen) vertrokken we. Hoe het mogelijk is weet ik nog steeds niet, maar er was amper file en om half acht waren we op de Park & Fly. Twee uur te vroeg. Niet erg, de meneer die ons naar Schiphol ging brengen vond het wel gezellig en had hele verhalen. We vlogen pas om 12.45 uur en waren dus rijkelijk te vroeg. Henrie die gereden had was doodmoe en lag te maffen op een bankje in de vetrekhal terwijl ik ging wandelen. Het was aandoenlijk te zien hoe hij met zijn hand op het karretje met handbagage lag om diefstal te voorkomen, maar niet voelde hoe ik een flesje water pakte en mijn leesboek.
Maar goed, de vlucht naar Detroit ging nog een beetje, de overstap ook nog, maar toen die laatste vier uur. Het was vreselijk. Model vliegtuig uit de tijd dat mensen kleiner en smaller waren, dus we zaten als haringen in een ton. Eindelijk was de ellende in zicht: Las Vegas vliegveld. Wat een genot.
Nog voor de carrousels waar je je bagage kan ophalen staan de gokkasten al. Niet aan ons besteed, wij waren in hoofdzaak geinteresseerd of onze koffers aangekomen waren, iets dat ik iedere keer weer als een wonder ervaar. Naar buiten, waar we uit ervaring wisten dat er een kiosk is waar je een kaartje kunt kopen voor de shuttle bus naar je hotel, of liever casino. Dat komt in Vegas op hetzelfde neer.
Inchecken en net zoals de vorige keer dat we hier waren, waren er twee kamers voor ons gereserveerd zonder dat we erom hadden gevraagd. Bagage op de kamer gezet en snel naar het restaurantje beneden om wat te eten. Natuurlijk met de zeer verdiende pinten erbij.
En dan naar bed, o mensen, het gevoel van te kunnen liggen, geen motoren of mensen, alle ruimte voor je krakende ledematen, wat een genot!
De volgende ochtend het ontbijt genoten in de Stratosphere, wat we onszelf al hadden beloofd. 
De Stratosphere is 350 meter hoog en heeft de meest afschuwelijke attracties. Zoals een vrije val van 120 meter hoogte, een roller coaster aan de buitenkant op nog grotere hoogte en nog meer van dat soort enge dingen, maar daar zie je in het restaurant niks van.
Ook in de Stratosphere geldt hetzelfde als in ieder casino in Vegas. Wanneer je binnen bent, verlies je ieder gevoel van orientatie: geen ramen, niks. Gokkasten, Black Jack tafels, roulette, nog meer gokkasten en overal kunstlicht. Je moet vooral niet aan het tijdstip van de dag herinnerd worden en naar buiten lopen moet ook niet te makkelijk zijn. Overal verschillende soorten muziek, de geluiden van die honderden en honderden gokkasten, mensen die gehypnotiseerd staren naar het apparaat dat hun stelselmatig besteelt en uitgebluste mensen die alles al kwijt zijn. Tapijt dat in hoofdzaak doet denken aan duizenden vierkante meters braaksel of patronen die lijken op wat je ziet als je te hard in je ogen hebt gewreven.
Maar hun buffet is grandioos en de meest uiteenlopende gerechten tref je aan: fruit, pasta, rijst, aardappelpuree, soepen, donuts, ijs, gebak, Chinees, Italiaans, eieren op allerlei manieren, spek, brood, vleeswaren, koekjes, ach, verzin het maar… Een nachtmerrie voor iedere dietiste. Maar goed, waggelen, zweten en boeren zijn ook bezigheden en na dit banketteren gingen we op casinobezoek. 
Ik wilde graag naar MGM om de leeuwen te bekijken. Het was prachtig, maar het leven van de leeuwen verschilde niet veel met het leven van de mini leeuwen/tijgers die we zelf thuis hebben.
Die hebben hetzelfde miserabele bestaan: slapen, eten, beetje spelen, nog meer slapen, naar elkaar gapen en dan tegen elkaar aan nog wat verder slapen. Af en toe tegen een speeltje tikken en in afwachting van het eten uit het raam kijken. Bij ons zien ze de straat, deze dieren zagen smakelijke brokken vlees achter de ramen.Ik werd er zelf een beetje slaperig van en dus besloten we naar het nieuwe casino Aria te strompelen. Tja, met mijn voeten kun je niet echt van wandelen spreken. Aria was een afknapper: in hoofdzaak gewoon een luxe casino zonder al die geweldige attracties die je elders ziet,
Ondertussen was het eind van de middag en ik had – hoe is het mogelijk – een soort van kroeg ontdekt. Nou ja, echt kroegen zul je in Vegas niet treffen. 
Dit was ook eigenlijk meer een cantina: Mexicaans eten. Ik ben een tooghanger dus daar kwamen we ook terecht, in de happy hour. Enorm glas bier voor drie dollar, na zeven uur werd dit meteen acht dollar. Het overdekte terras keek uit op de Strip, waar je door de tijd heen steeds meer mensen zag, tot vreselijk druk. Op dinsdagavond, niet vergeten. Meer en meer lichten van billboards en reclames, tot het werd zoals Las Vegas moet zijn: een enorme zee van reclames van casino’s, restaurants tot en met drogisten toe. 
Auto’s met aanhangers met enorme borden met foto’s van werkneemsters van bordelen, mannen op straat die op een irritante manier visitekaartjes van beschikbare madammen aanbieden, overal mensen en muziek.
Kortom druk! We hebben nog wat gegeten en zijn naar het hotel gegaan, de wind die al heftig was, was nog sterker aangetrokken en ontwikkelde zich tot een behoorlijke storm. Op de 22e verdieping waar wij zaten, raasde hij rond het gebouw en beukte tegen de ramen.
’s Morgens was het een stuk minder, maar nog niet weg. Nu was het tijd voor Down Town Vegas, een smoezelige replica van de Strip. Net zoals op de Strip zie je ook hier overal tattoo shops en ook voor piercings, handlezers en toekomstvoorspellers, maar ook pandjeshuizen en heel veel trouwkapelletjes. Tot onze verbijstering was onze trouwkapel voorzien van een nieuwe naam. Schandalig! In plaats van Chapel of Love had het nu een onbenullige naam die ik alweer vergeten ben. En dat zonder onze toestemming.
Het pandjeshuis waar ik al veel goud weg heb gehaald, had een bedroevend aanbod. Wel wat aardige armbanden, maar met veel edelstenen en dat is duur. Hij vertelde dat de prijs van goud zo hoog lag, dat niemand in zomaar gouden sieraden geinteresseerd was. Dus dat werd omgesmolten. Zucht.
Ringen waren er genoeg, maar aangezien ik al meer ringen heb dan vingers, was dat niet echt een optie. Een eindje verderop zat nog een pandjeshuis. Twee oudere dames zaten aan een tafel waar een berg rotzooi op lag en met hun voeten hoog op een bankje werd ons gevraagd terwijl ze televisie keken, of ze ons konden helpen. Liever niet, dat zag je aan ze, maar op mijn verzoek wat armbanden te mogen zien (de vitrines waren leeg) werd met grote tegenzin voldaan. Een kluis werd opengerukt en die ene dame kwam met een tray armbaden aan die niet om aan te zien waren! Spul uit de kauwgomballen automaat was mooier.
We wisten ons gezicht in de plooi te houden en vertokken, weer de drukte in. Hoe geweldig we Las Vegas ook vinden, maar die mensenmenigte dag en nacht gaat ons te hoog. We hebben de bus weer terug genomen en hebben ons voor de rust een paar uur teruggetrokken in onze kamer. Nou ja, rust… In de kamer naast ons begon een stel nogal luidruchtig de liefde te bedrijven.
Tussen de kamers in zit een toegangsdeur die de geluidsisolatie minder maakt, Die zit natuurlijk op slot, maar daar trekt het geluid zich niks van aan. Nu hebben Henrie en ik een lelijk karakter als het op bepaalde dingen aankomt en natuurlijk stonden we met onze oren tegen die deur aan. Ach, daar kregen we redelijk snel genoeg van. Laten we zeggen dat het niet zo interessant was als die keer dat we ergens met de camper stonden en Henrie me kwam halen. Die was buiten van alles aan het aansluiten en hoorde dat het stel in de camper naast ons laaiende ruzie had. ‘ He Laureen, kom eens, hiero naast ons hebben ze ruzie.’
En dat ze tekeer gingen, het was geweldig! Schelden, schreeuwen, maar de tekst beperkte zich hoofdzakelijk tot: fuck you! No, fuck you! Het was interessanter dan het constante gekreun van die tante in de kamer naast ons. Dus ging ik maar weer verder met lezen en Henrie met de computer.
De wind begon weer aan te trekken en door die storm hebben we ons naar hetzelfde restaurant als de eerste avond begeven, wat gegeten en zijn we in ons bed gestort. Ik heb eerst nog dit verhaal geschreven voor ons blog. We hadden namelijk geen internet op onze kamer, ja, tegen grove betaling. In tegenstelling tot de vorige keer. Dus dat deden we maar niet.
Morgen de camper ophalen, nu slapen. En maar hopen dat het stel hiernaast niet weer behoefte krijgt aan gymnastiek. Niet dat dat zo erg is, maar ze maken er zo’ n lawaai bij…
