Van Florida naar Alabama en Mississippi en door naar Louisiana

Zoals altijd mijden we de snelwegen en kiezen voor de rustigere trajecten, maar deze route naar Alabama was verre van rustig. Integendeel, het was vreselijk. Je rijdt langs de Golf van Mexico, ook al zie je die niet aldoor. Het waren tientallen mijlen met kleine pretparken, fast food tenten, restaurants, bars, shopping malls, het hield niet op en druk!

Elke paar honderd meter een stoplicht, was er een stuk tussen twee stadjes stond je weer in de file, omdat er een school was waar de kinderen door hun ouders werden gehaald. Met de auto, vanzelfsprekend, ondanks dat je overal de schoolbussen zag rijden. De benzine in Florida kost vrijwel overal $4,19 de gallon. Soms zie je dan tankstationnetjes die goedkoper zijn. Jaja, let op, instinker, die lagere prijs is dus alleen al je contant betaalt! Heb je dat niet en moet je je credit card of pinpas gebruiken, betaal je gewoon die $4,19 en voor pinnen bij de aanwezige flappentapper moet je doorgaans een paar dollar betalen.

Perdido Bay

Uiteindelijk staken we Perdido Bay over, de uitloper van Perdido River, de natuurlijke grens tussen Florida en Alabama en werd het een fractie rustiger. De camping waar we zouden overnachten, Lake Osprey RV Resort, was geen onbekende. Daar hebben we negen jaar geleden ook gestaan, een werkelijk prachtige camping met vijvers. Toen was het net geopend en alles gloednieuw, nu was het vollediger en zo mogelijk nog mooier.

Het was heerlijk buiten te zitten en met verbazing te luisteren naar de keiharde geluiden van, dacht ik, Canada ganzen. Het klonk zo dichtbij, maar geen gans te zien. Het leek wel of ze elkaar aan het uitschelden waren, maar waar? Het bleken dus kikkertjes te zijn, geen grote, maar kleine. Of ze nu aan het schelden waren of een partner lokten, omdat ze wilden trouwen weet ik niet, maar het was oorverdovend en ze waren onzichtbaar. Toen Henrie de volgende ochtend alles aan het loskoppelen was, riep hij me en zei mijn camera mee te nemen. Onder het kapje van de kraan naast de camper zat een kikkertje. Een prachtig groen diertje, die leek op een green tree frog zoals je ze in Australië veel ziet. Ik ben dol op kikkers en smolt meteen. Andersom niet, hij vond het maar eng.

Verder gingen we, door landelijk gebied met prachtige huisjes die allemaal een eindje van elkaar stonden. Alles perfect onderhouden, zelfs geen grassprietje stond scheef. Alleen zag je er niemand. De auto’s stonden naast het huis of onder een carport, maar geen mens was buiten. Misschien lagen ze allemaal in een doodskist in de kelder, om daar na middernacht uit te komen en argeloze reizigers te vangen en leeg te zuigen. Om ze daarna een in massagraf met ongebluste kalk te storten. Maar misschien vonden de mensen het nog te warm en zaten ze lekker binnen bij de airco. Want warm was het, zo’n 30 graden en megavochtig, alsof je in een broeikas met tropische planten zat.  

Het verschil tussen omgevingen is altijd enorm. Dus prachtig en keurig onderhouden, maar zodra een buurt wat minder wordt zie je dat meteen aan de bergen afval, alsof ze vuilniszakken hebben omgekieperd. Vuilnis, matrassen , bankstellen waar gras uit groeit, autobanden, lege blikjes en flesjes, verzin het en het ligt er. Overal staan bordjes waarop de boetes vermeld staan als ze je betrappen, maar meer dan die bordjes zetten doen ze kennelijk niet.

De volgende camping was in Biloxi, Mississippi, en helaas in de buurt van een spoorlijn. Om de een of andere reden moeten machinisten de fluit laten galmen als ze door een stadje komen en dat hoor je. Veel machinisten zijn al vroeg fabrieksdoof en dat verbaast me niks.

We zaten buiten en ineens kwam er stoer een schildpad aangestapt door het gras. Toen hij me naar mijn camera zag reiken, schoof hij a la seconde onder een struikje en ging tussen de bladeren zitten. En ik zweer je dat ik zag hoe hij een middelvingertje naar me opstak. Een lief zwart katje kwam even later ook nog een praatje maken en liet zich lekker door ons kroelen. Dan denk je toch wel heel erg aan je spulletje thuis, zoals we onze katten noemen, en verlang je die even stevig te knuffelen en dikke zoenen op hun hoofdjes te plakken.

We staken de grens over naar Lousiana en de weg werd door meerdere bruggen aan elkaar gekleid. Sommige kort en oud, waar tegenliggers voorzichtig vermeden moesten worden, andere kilometers lang.

Ondertussen zijn we op een camping in New Orleans beland, zo eentje met hoge hekken en prikkeldraad en shabby uiterlijk, gelegen in een mindere buurt om het elegant uit te drukken. Zo’n omgeving waar je ’s avonds beter niet kunt gaan wandelen. Maar er is dit weekend een groot jazzfestival en de andere campings waren vol. Taxi gebeld en die zou er binnen een half uurtje zijn, maar dat moesten we nog zien…